Huismussen

“Geen vuiltje aan de lucht”, zou je denken als je achter dubbelglas, met de zon uitbundig stralend op je gezicht, verblind maar verwarmd, naar de strakblauwe hemel kijkt. Een kop koffie, een croissantje en de krant. Het tafereel aan de keukentafel is ook vanmorgen compleet en laat niets te wensen over.

Maar de schijn bedriegt, liegt en misleidt. De koffie is bitter, de croissant is koud en de koppen schreeuwen moord en brand. Radio Corona, die als een piraat, non-stop, uit de Sonos-speaker schalt, zaait dood en verderf als een stoorzender van de lente in de lucht.

Van alle gemakken voorzien, wanen wij, ons, als ware huismussen veilig in onze “gouden kooi”. We verkeren in goed gezelschap en hoewel we werk, vrienden, familie en onze jongen missen, vermaken we ons best binnen de beperkingen van ons isolement. We strijken onze veren en houden ons nest netjes op orde. Zangzaad bestellen we online en de mantelbezorgers voorzien ons regelmatig van voldoende vers vogelvoer.

Wij verstoppen ons thuis, in boeken en achter de tv, met op alle zenders seizoen 1 van dezelfde slechte serie. Dagelijks nieuwe afleveringen, met dezelfde gruwelijke getallen en beelden van onvoorstelbaar veel slachtoffers en sterfgevallen zonder dat het einde van de strijd of de serie ook maar in zicht is. De wereld is ziek en COVID-19 is allang geen ver-van-je-bedshow meer. Het is overal.

Wij zijn thuis en spelen samen spelletjes. Als bange vogeltjes verstoppen we ons, in de hoop uit de klauwen van ‘t grote Corona-monster te blijven dat ons hier -hopelijk- niet vinden zal. Met Corona speel je geen spelletjes. Het is een gevecht van leven op dood, levensgevaarlijk, onzichtbaar en niets ontziend.

De seriemoordenaar of Corona-killer, hebben we, tot nu toe, gelukkig, buiten de deur weten te houden. Daarmee is de dreiging niet voorbij want, tot onze grote schrik, spookt er helaas, sinds 2 maanden, ook een sluipmoordenaar rond ons huis. Hij klopt af en toe aan, dringt zich op en probeert een voet tussen de deur te krijgen. Hij heeft het op mijn man gemunt. Echter, mijn partner in de liefde, die zichzelf graag met James Bond vergelijkt, biedt manmoedig weerstand. En ik, als bondgenoot of bondgirl steun hem waar ik kan. Met man en macht gaan we ook dit monster te lijf en proberen we continue ook hém uit ons leven te weren.

Soms, heel soms, als ik ‘s morgens vroeg wakker word, zo ergens tussen slapen en zoetjesaan ontwaken, en ik, door het dakraam, de zon op het fris nieuwe groen van de bomen in de straat zie schijnen, wordt de angst net iets later wakker dan ik.

Soms, als ‘s avonds in de schemering de vogels fluiten, voel ik me even bevrijd. De merel in hulstboom overstemt met meeslepende melodieën mijn verdriet. Hij fluit alsof het een lieve lust is. Hij fluit alsof z’n leven er vanaf hangt.

Soms, als m’n man mij ‘s morgens, in de zon, achter dubbelglas, nog een kop koffie inschenkt, compleet met 2 zoetjes en een zoen, vergeet ik het even. De doodsangst die, sinds kort, met vette letters dik op ons dagelijks leven staat gedrukt.

Zolang de kus duurt, houd ik de schijn op. Ik sla de krant dicht. Mijn oog valt op de weersvoorspellingen voor de komende weken. Het wordt mooi weer. Op de achterpagina van de krant. Corona noch kanker.

Ik zet de radio uit.

Alleen maar lente in de lucht..