Buut vrij voor de hele pot

Uit een misplaatst, maar evengoed onmiskenbaar aanwezig schuldgevoel, en zeker ook uit solidariteit, sta ik morgen gewoon vroeg op. En overmorgen ook. Oké, misschien niet, zoals gewoonlijk, om half 6, of kwart voor 6, maar om half 7 of 7 uur, de tijd waarop, zo vermoed ik, ook de meeste van mijn collega’s hun ogen openen.

Dat tijdstip, of de tijdspanne die zij nodig hebben om stipt op tijd op de poli te zijn, is natuurlijk wel afhankelijk van geslacht, mate van ijdelheid, minuten reistijd en van het feit of er kleine kinderen of andere tijdrovende rituelen in het spel zijn.

Als ik dan eenmaal uit de veren ben, ik gedoucht heb, aangekleed ben, en vluchtig met beschuiten over de krantenkoppen gevlogen ben en zo wat kruimels nieuws op heb gepikt, komt het moment waarop ik -normaal gesproken- op de fiets spring om naar het station te gaan. Maar nu even níet, want van “normaal” is al zeker een week geen sprake meer.

Die trein had ik begin deze week al op een zijspoor gezet en in plaats daarvan reisde ik al geïsoleerd met de auto naar het werk, wat op zich geen straf was: sinds 3 dagen hebben we een nieuwe. Maar… morgen stap ik noch in de trein, noch in onze nieuwe Toyota Corona. Morgen ga ik níet naar het werk.

Vanmiddag kreeg ik namelijk van de bedrijfsarts een negatief werkadvies, of eigenlijk was het meer een verbod dat ze me oplegde. Een werkverbod in het kader van ‘t Corona-virus, voor de komende 9 dagen.

Afgelopen zomer, heb ik een week lang “behoorlijk belabberd” bij de buren in bed gelegen. Bij de longarts, in het ziekenhuis, hier om de hoek. En al zeg ik het zelf, ik kan zaken erg goed relativeren, of bagatelliseren, zoals mensen in mijn omgeving het ook wel noemen, want pas na verloop van tijd ben ik me gaan realiseren dat ik er wel meer ( of juist mínder ) dan “behoorlijk belabberd” aan toe was. Eigenlijk was ik er allerbelabberdst aan toe en was ik doodziek.

Het gaat nu weer goed met me, heel erg goed, ik voel me kiplekker en sinds 2 maanden ben ik -gelukkig- weer volledig aan de slag.

Desondanks heb ik, hoewel aanvankelijk nog erg nuchter, mijn fysieke gesteldheid van toen en mijn kwetsbaarheid van nu, vanmiddag toch maar even aan de bedrijfsarts voorgelegd. Zij was even kordaat als resoluut: “onmiddellijk stoppen met werken en naar huis!” Ik was niet langer welkom op de werkvloer.

Ik was verbijsterd. Dit had ik, zó drastisch, op deze korte termijn, niet aan zien komen. In mijn ongeloof en onmacht deed ik, bij wijze van alternatief, nog ‘n vergeefse gooi naar de mogelijkheid van werken “in een hokje” of, desnoods, in een eigen kamertje, op het quarantaine-, crisis-, of kenniscentrum, zonder patiëntencontact, maar zelfs dát was geen optie… want ja, een TOA zonder patiënten is als een stratenmaker zonder stoeptegels.

Ik liep niet alleen meer risico ‘t virus sneller dan ’n ander op te pikken, de kans was ook erg reëel dat dit virus mij opnieuw kei hard onderuit zou halen. Harder dan een ander. Harder dan de vorige keer? Harder dan ik hebben kan. Ik was overtuigd.

En dus, om te voorkomen dat ‘t Corona-virus mij vindt, is het van belang dat ik niet me niet in het ziekenhuis begeef en heb ik me thuis terug getrokken alwaar ik me nu verstop voor COVID-19. Ik ben al begonnen met aftellen.

Desalniettemin sta ik morgen vroeg op en ga ik heel hard werken: wassen draaien, strijken, schrobben en poetsen…weg poetsen! Mijn misschien misplaatste, maar onmiskenbaar en alom aanwezige schuldgevoel.

Veel sterkte, lieve collega’s, ik zou liever in júllie schoenen staan en met jullie ten strijde trekken. Is er iemand die met me wil ruilen? Ik heb maat 39.