Voor sommige patiënten maak je, of néém je, protocollen, productie en projecten ten spijt, meer tijd dan je hebt. In deze tijd van marktwerking in de gezondheidszorg komt het er dan vooral op neer dat zulke patiënten tijd kosten.
Veel van onze patiënten zitten om een praatje verlegen. Soms ben je de eerste, of enige persoon die de patiënt in kwestie die dag te spreken krijgt. Je merkt het vaak al aan de wijze van begroeten en helemaal tijdens het afnemen van de anamnese. Via allerlei zijwegen krijg ik omslachtige antwoorden op mijn goed en gericht gestelde vragen.
Zo ook vanmorgen, op de poli, tijdens het vooronderzoek bij een aardig oude meneer. Hij komt alleen, maar hij zou zijn bezoek aan de oogarts, in Boxtel, combineren met een extra bezoekje aan zijn vrouw die sinds haar CVA, 7 jaar geleden, in het verpleeghuis van het Liduina verblijft. Al die jaren bezoekt hij haar trouw iedere dag en is hij, van vroeg in de middag tot na het acht-uur journaal, bij haar in het verpleeghuis te vinden. “Volgend jaar wordt ze 86 en samen zullen we dan 170 jaar oud zijn”, zo vertelt hij geamuseerd. Hij vertelt hoe ze elkaar leerden kennen, en ook dat ze morgen precies 61 en een half jaar getrouwd zijn.
Om mijn relatie met de oogarts ook goed en duurzaam te houden, stuur ik na verloop van de verhalen en de tijd, toch subtiel aan op het afronden van het vooronderzoek. Ik vraag hem nog even in wachtkamer plaats te nemen alvorens hij door de oogarts zal worden binnen geroepen. Ik wens hem een fijne dag, morgen, en als ik hem de hand schud, krijg ik een warme, welgemeende handdruk terug. “Hartelijk dank voor de liefde, zuster” zegt hij, als hij monter mijn kamer verlaat.
Tijd is geen geld, geen DBC…. Tijd is liefde!
ZIENDEROGEN 
Pakkend!
LikeLike