25 jaar ooglid

Vandaag vier ik mijn jubileum. Het is 25 jaar geleden dat ik in dienst trad van, tóen, het Carolus Ziekenhuis. Toch heb ik niet zo veel met die datum, 1 augustus 1994. Het nieuwe contract voelde voor mij als een formaliteit.

Ik heb meer met 18 maart 1992, dát is de dag waarop ik, als 22-jarige, op de poli kwam werken, in dienst van de oogartsen. Na 2,5 jaar werd dat dienstverband overgenomen door het ziekenhuis.

En dus vier ik vandaag vooral dat ik 27,5 jaar geleden op de poli ben begonnen!

Korver en consorten

Wat was ik jong, timide en bang! Vooral voor dokter Korver, Cornelis. Die durfde ik toen nog niet van repliek te dienen, en te tutoyeren al helemáál niet. Tutoyeren wat hier, in Brabant, overigens vanzelfsprekender gevonden wordt en makkelijker en sneller gedaan werd en wordt, valt mij op, dan ik, van huis uit, in het westen gewend was.

Voor Cees Verdoorn was ik, hoewel hij flink stampij kon maken, we noemden hem ook wel dokter Verdorie, níet bang. Van hem had ik niets te vrezen. Toen ik namelijk in dat vroege voorjaar, op een woensdagmiddag, bij mevrouw Korver, ging solliciteren in de praktijk in Best, kwam Verdoorn net een nieuwe status halen waarbij zijn oog op mijn diploma van Het Rotterdamsch Lyceum viel.

Er waren destijds, in Rotterdam, 3 middelbare scholen die “er toe deden”. Cees had zijn diploma op één van die 3 behaald, maar “het Rotterdamsch” genoot in die tijd meer aanzien. En dus rolde ik, alleen al op grond van de naam van mijn school, zo door zowel de eerste als tweede ronde van de sollicitatieprocedure heen. Dat was nog eens geluk hebben!

Ik zat overigens op die school omdat het een goede maar vooral erg kleine school was. Níet voor het aanzien: ik deed niet aan “hackey of tannas”, ons huis stond niet in Hillegersberg, ik kwam niet uit Kralingen en ik kocht mijn kleding niet in de stad bij Maison de Bonneterie, of “de Bonne-tering” in goed Rotterdams, maar bij C&A en Zeeman op het Zuidplein.

Naast Korver en Verdoorn, had je natuurlijk ook nog Willem van Wijnen en Wim Klein Poelhuis. Van hen had niemand iets te vrezen. Zij waren altíjd voor rede vatbaar. Later maakten Wilda en Oege de club compleet.

Ik werkte vooral in Boxtel en Best. De oogarts die ‘s morgens spreekuur had in Boxtel, draaide ‘s middags spreekuur in Best. Ik had nog geen rijbewijs en iedere maandag – en dinsdagochtend kwam dokter Korver mij met de auto thuis ophalen om naar Boxtel te gaan. We reden tussen de middag samen terug naar Best voor het middagspreekuur.

De andere dagen ging ik met de trein naar Boxtel. Op woensdag reed ik soms met Cees mee terug naar Best, vaak via Haaren om thuis, samen met Karin, zijn vrouw, te lunchen.

Ik heb heel wat doodsangsten uitgestaan bij Cees in de auto -vaak een snelle sportwagen- op de landelijke binnendoor-weggetjes waarover hij vol gas scheurde. Gelukkig haalde ik net zo snel zelf mijn rijbewijs.

Dokter van Wijnen kwam op vrijdag altijd, weer of geen weer, op de race- of ligfiets, vanuit Zuilichem, via Boxtel naar Best en ’s avonds fietste hij dat hele eind weer helemaal terug. Bij hoge uitzondering kwam hij met de auto, in zijn eendje.

Wat is er veel veranderd en wat klink ik nu oud! Met destijds nog een papieren agenda die we zelf maakten en invulden, het verzamelen en tellen van de korte en lange kaarten, declaraties die we uitdraaiden en per post indienden bij de CZ en VGZ. Het maken van de statussen met voor iedere arts een eigen code en kleur. Korver was 1 en kleurde rood, van Wijnen 2 en blauw, KP, groen en 3. Verdoorn was 4 en zwart.

Mijn taken bestonden verder uit patiënten ontvangen, afspraken maken, de telefoon beantwoorden, huisartsen-brieven schrijven, statussen opzoeken en opruimen, ok-programma’s maken, koffie zetten en het bedienen van de auto-refractor en non-contact tonometer.

De poli bestond uit een geweldige en ook een gelijkwaardige groep mensen. Het waren fijne collega’s met wie ik 16 jaar lang heerlijk heb gewerkt en met wie ik veel heb gedeeld.

Ankie maakte, in mijn ogen, tóen al heel lang deel uit van de poli en Petra en Angelique waren net iets eerder dan ik begonnen. Twee jaar later kwam Astrid, en Mieke heb ik in de praktijk in Best binnen zien komen voor een snuffelstage toen ze in 6 VWO zat!

Al ben ik veel collega’s uit het oog verloren, ik kijk nog steeds met veel plezier en soms, zoals vandaag, met wat weemoed, terug op die tijd.

Gelukkig ben ik, ook na de omstreden scheiding, altijd met veel plezier blijven werken, met nieuwe collega’s en nieuwe artsen met nieuwe gebruiksaanwijzingen.

De “nieuwe” collega’s van na de fusie van destijds, zijn inmiddels ook “oud” en voelen al heel lang net zó vertrouwd. Het is niet voor niets dat ik hier al zo lang en zo graag met jullie allemaal werk!

Rol van betekenis

Over de afgelopen 11 jaar kan ik ook nog wel een boekje open doen, maar de meesten van jullie spelen daar zelf een grotere of kleinere rol in. Jullie maken een belangrijk deel uit van mijn leven dat zich grotendeels op de poli afspeelt en dus zal ik dát boekje dicht laten. Veel van deze verhalen kennen jullie immers al!

Maar goed, zoals duidelijk zal zijn, beleef ik een feestelijk jaar. Ik ben 50 jaar geworden, ik vier mijn 25-jarig jubileum en ik hoop nog heel lang met jullie allemaal te mogen werken ( ik zal ook wel móeten, en júllie met mij : ) en dan gráág met net zo veel liefde, humor, waardering en plezier als ik de afgelopen jaren heb ervaren, in de hoop samen nog flink wat hoofdstukken toe te kunnen voegen aan het boek dat nog lang niet uit is.

Maar wáár is de jubilaris?

Vandaag vier ik mijn jubileum, thúis.

Na een kort optreden op de set van het Elkerliek ben ik daar gelukkig weer snel uit het script geschreven. Veel tekst had ik daar overigens niet, het was ook slechts een gastrol. Ik was figurant in een bedscène die een week duurde. Tegenspelers als Dr. Ross of McDreamy waren in geen velden of wegen te bekennen. Die hebben ze niet in het Elkerliek. Dáár niet!

Ik had graag vandaag mijn comeback willen maken in mijn eigen, langlopende, ziekenhuisserie. Hoewel ik deze rol van binnen en buiten ken en alle teksten uit mijn hoofd weet, ben ik nog lang niet uitgespeeld. Desondanks kan ik nog niet terug in mijn rol en keer ik vandaag helaas nog niet terug op het vertrouwde toneel.

Met een actieradius van inmiddels wel al zo’n 2 x 450 meter, is Den Bosch is nog te ver, of is mijn ademweg nog tekort. Om met voldoende O2 naar A2 te komen, moet  ik nog flink wat stappen maken.

De taart komt later. En ik ook! Ik moet nog even op adem komen!

Fijne dag allemaal, lieve collega’s!

XXX