Er is mij verteld dat ik op de afdeling longgeneeskunde lig, maar kijkend naar het briefje onder de klok tegenover mijn bed, en kijkend naar de gemiddelde leeftijd van de mensen om mij heen, zou het toch best eens kunnen zijn dat ik op geriatrie terecht gekomen ben.
Ik vind het een dubieus briefje, of het is toch op z’n minst dubieus dat men hier kennelijk denkt dat ik zou kunnen vergeten waar ik ben en in welk jaar we leven. Controleren op welke afdeling ik lig kan ik niet: mijn zuurstof is maar 10 meter’slang en daarmee kan ik noch van de afdeling, noch ontsnappen aan de tijd. Mijn ademweg is gewoonweg te kort.
Een reden om te denken dat ik hier wel degelijk op de juiste plaats lig, is dat ik hier op de longafdeling veel inspiratie vind. Méér dan ik de afgelopen maanden, maar vooral de laatste dagen, thuis heb kunnen vinden. Én, wie schrijft, die blijft!
Het blijft een ongemak dat ik, als technisch oogheelkundig assistent, niet blind kan typen. Heel soms, in het normale luchtige leven, zeg ik vrienden wel eens dat ik liever even bel in plaats van app omdat ik nog altijd sneller praat dan typ.
Op dit moment is daar allerminst sprake van en is het zo dat ik beter en sneller typ dan praat. Veel sneller! En dat zegt een hoop!
ZIENDEROGEN 