In de hoofdrol

Ik zit één in van de vele wachtkamers van het revalidatiecentrum waar ik, sinds enkele weken, samen met Barry, verblijf. Behalve bad en brood, delen we ook het bed. We wachten, precies volgens script, op de volgende therapeut. Barry Astma en ik, we hangen van de therapieën aan elkaar. We worden zeer serieus genomen tijdens deze opname en er is behoorlijk wat belangstelling voor ons beiden.

Sinds enkele maanden namelijk, onderhoud ik een intensieve relatie met Barry. Inténs wil ik het niet noemen. Het was dan ook niet op mijn initiatief, deze relatie. Nee, de liefde, of toespelingen kwamen van zíj́n kant: hij wilde mij en ongemerkt kroop hij meer en meer onder mijn huid. Spaans benauwd kreeg ik het van hem.

Toegegeven, eigenlijk speelde hij al veel langer een rol in mijn leven maar nooit eerder schopte hij zó’n scène als het afgelopen jaar. Barry treedt namelijk steeds meer op de voorgrond en vraagt meer en meer aandacht in negatieve zin. En hoewel ik hem lang heb weten te negeren, ontkom ik nu niet meer aan hem.

Barry is continu aanwezig in mijn leven, beneemt me mijn adem en beperkt mij dusdanig in mijn vrijheid dat ik letterlijk en figuurlijk geen kant meer op kan. Het is, wat je noemt, een beklemmende situatie, een relatie die me benauwt, helemaal als ik me realiseer dat deze relatie voor altijd is. Barry piekert er niet over te vertrekken. Niet als we samen stevig praten, níet als ik hem dat vriendelijk vraag en ook niet met extra pillen, Prednison of spuiten. Barry is een bikkel en blijkt een blijvertje. Barry is een blok aan mijn been.

En dus zijn we hier in therapie, Barry en ik, om er samen het beste van te maken. Om hem beter te leren kennen, te begrijpen en om hem de baas te kunnen zodat we allebei verder kunnen. Ik voorop! Maar “van hem houden op de wijze waarop hij van mij houdt”, dát nooit!

Zoals gezegd wordt hier in het revalidatiecentrum een heel scenario aan behandelingen op ons losgelaten. Alles draait om mij en om het accepteren van Barry, om wat Barry met mij doet, zowel in fysiek, mentaal als praktisch opzicht. Ik móet met hem leren leven en erkennen dat hij er is.

In een gemiddelde week zien we de psycholoog (praat- of huiltherapeut), de maatschappelijk werkster (de regisseur, opper- of manusje-van-alles-therapeut), de diëtist (de geentoetjesmeer-therapeut), de fysiotherapeut, de acceptatie- en creatieve of emotie-regulatietherapeut (klei-therapeut), de bewegings- en de watertherapeut en de speltherapeut. Kortom, alle mogelijke therapeuten verschijnen ten tonele. Iedere dag een nieuwe voorstelling en dat 10 weken lang.

Terwijl we wachten op de therapeut die mij van praktische tips én een gebruiksaanwijzing inzake Barry, zal voorzien, komt een oudere dame, met haar scootmobiel-in-slow-motion, aangereden. Zorgvuldig speurt ze in het voorbijgaan -hoofdschuddend- alle naambordjes van de kamers af. Als ik haar vraag wie ze zoekt, antwoordt ze:”Ik heb een afspraak met de egotherapeut!”

“Nou mevrouw”, antwoord ik, terwijl ik mijn lachen probeer in te houden, “dan zit u hier goed en u bovendien vat hiermee in één woord samen wat ík net in 652 woorden probeerde op te schrijven!” Het is hier inderdaad één grote EGOtherapie in de breedste en beste betekenis van het woord “en daarbij, goed dat u het zegt, ik ben de ergotherapeut, (of praktijktherapeut) ook nog eens, net in mijn opsomming, vergeten te noemen! Die voeg ik nog even aan het draaiboek toe!”

Straks, na afloop van de revalidatie, hoop ik geleerd te hebben hoe ik de gevolgen en beperkingen die Barry met zich meebrengt, kan accepteren. Wellicht moet ik Barry inruilen voor Ernst, een beetje of méér bittere ernst, en ben ik beter af als ik Barry, als beeldspraak, híer achterlaat. Hier is Astma op z’n plek. Hier -in HillyWood- kan hij volop carrière maken!

Da’s niet alleen goed voor zijn ego, maar ook beter voor het mijne!