Drie dagen nadat ik hem een gelukkig, maar vooral ‘n gezond nieuw jaar had gewenst, kreeg mijn goede vriend te horen dat de longontsteking die hij tijdens oudjaar onder de leden dacht te hebben, longkánker bleek te zijn. Uitzichtloze longkanker…
Met de dood, zo onverwacht, dicht voor ogen, dimt het licht in je leven, wordt het donker en krijgen de dagen in je nieuwe, lege, nog smetteloze agenda, zwarte randen.
In de maanden die volgen, wisselen hoop, vrees, onzekerheid, wanhoop en doodsangst elkaar af. En weet je wat mijn lieve vriend ondertussen doet? Hij knipt de zwarte randjes van de bladzijden en kleurt zijn dagen. Hij vult ze allemaal in en plukt en kleurt de ene na de andere dag. Iedere week is het glas meer dan halfvol. Hij deelt zijn verdriet, maar ook zijn leven, zijn liefde en zijn voorliefdes. Door zijn angst te delen, wordt deze niet minder groot, maar wel tastbaar. Hij maakt dat ik zíjn en míjn angst durf te voelen.
Ondanks zijn kleurloze vooruitzicht, blijft hij reëel, moedig, krachtig, vol levenslust én boven alles: hij houdt zijn humor. Zoete en soms cynische humor. Verbitterd klinkt echter hij nooit. Hij kleurt onze vriendschap en mijn gemoed. Hoe kun je, terwijl jouw leven verbleekt, dat van anderen zo veel méér kleur geven ? Dat is een gave en een kunst. Een kunst die hij als geen ander verstaat.
Afgelopen jaarwisseling heb ik hem opnieuw gekust en heb ik gewenst dat het mijn lieve vriend en lieve vriendin gegeven zal zijn, veel dagen van hun nieuwe jaar samen in te kleuren.
Maar na 226 dagen -vorige week- waren alle kleuren op: woensdag was grijs en zwaar, donderdag was ondraaglijk, kleurloos en dik zwart omrand. De zwartste dag in de agenda van zijn leven, dat voor hem, hier op deze bladzijde eindigde.
Lieve vriend, wat heb je veel gegeven,
alle kleur uit jouw leven….
ZIENDEROGEN 