Ik wil een paar kilo’s kwijt. Het zijn Prednison- en Corona-kilo’s. Mijn omgeving reageert verbaasd: ”JÍJ, jij hoeft toch niet af te vallen?!?” Maar ik wil het niet voor anderen, ik wil het voor me zelf: met wat minder gewicht in de schaal zit ik lekkerder in mijn vel en voel ik me net wat meer zelfverzekerd.
Zelfvertrouwen is te koop: bij onder andere de H&M en de Mango hangen de rekken er vol mee, maar dáár was ik al in geen maanden geweest. Het was dan ook niet gek dat sommige ketens in zwaar weer verkeerden.
Twee serieuze vriendinnen, met wie ik al lang dik bevriend ben, vertelden mij over het Cambridge-dieet. In een mum van tijd waren zij 15 kilo afgevallen. Het kostte wel wat, maar dan had je ook wat. Het was geen crashdieet maar een zorgvuldig samengesteld en verantwoord dieet. Bovendien hoefde ík maar hooguit 5 of 6, of misschien, als het erg makkelijk zou gaan, 7 kilo kwijt.
Na wat wikken en wegen en nog een laatste vergeefse poging mijn doel op eigen kracht te behalen, besloot ik op het noodprotocol van mijn vriendinnen over te stappen en ook in mezelf te investeren.
Ik maakte een afspraak bij een consulente in de buurt, hoorde haar verhaal en instructies aan, begon met stap 3 van 7 en stond na een kwartier, goed gemotiveerd en €95 lichter, weer buiten. Dat ging rap!
Inmiddels ben ik nauwelijks een stap en 4 weken verder én 270 euro lichter. Het noodprotocol blijkt een zeer moeizaam proces. In tegenstelling tot mijn vriendinnen boek ík nauwelijks winst en neem ik mijn verlies van €67,50 per kilo. De kiloknallers blijven uit. Vooral mijn portemonnee wordt er lichter van. Mijn spaarrekening slankt er mooi van af.
Met andere woorden: zelfvertrouwen is te koop, maar je betaalt er vét voor! Het is mij veel waard, dit gaat mij echter een brug te ver.
Maar goed, met die 4 kilo’s minder kan ik mezelf wel online op nieuw jurkjes trakteren en daarmee de “noodlijdende” ketens spekken.
ZIENDEROGEN 