Eenmaal, andermaal

Toen ik 5 jaar geleden bij Jos introk, heb ik van een groot deel van mijn huisraad afstand gedaan. Ik verkocht één en ander via Marktplaats, maar het grootste deel van mijn inboedel stond, op de laatste dag, in de woonkamer van het ontmantelde huis klaar en werd door de plaatselijke kringloopwinkel in een vrachtwagen geladen en afgevoerd. Ik heb dat iets te makkelijk of gemakzuchtig gedaan, weet ik nu, terugkijkend op die roerige tijd.

Wat wél mee verhuisde was mijn mooie whitewash eetkamertafel waar ik zo trots op was. Ik had hem ooit van mijn goede vriendin gekregen. De komst van mijn tafel hield wel in dat de ronde grenen eettafel van mijn man moest wijken voor de mijne. Dat had ik bedongen: als ík afstand deed van bijna mijn volledige inventaris, dan kon hij ook wel een offer brengen door afstand te doen van zijn aftandse grenen keukentafel. Zo zou hij er ook in dát opzicht op vooruit gaan.

Over de staat van de tafel liepen onze meningen nogal uiteen. Mijn man vond het -nog steeds- een prachtige tafel die bovendien ook nog eens heel erg duur was geweest. “Ja, vast wel. In 1970,” beet ik hem dan lachend toe.

Uiteindelijk belandde de veelbesproken grenen tafel eerst op de binnen- en vervolgens op Marktplaats. Zijn zoon en ik waren ervan overtuigd dat hij hem aan de straatstenen niet kwijt zou raken en dus waren wij zeer verrast toen zich, na verloop van tijd, de advertentie was al een aantal keren ververst, toch nog een koper meldde die er 50€ voor bood. Het was op een dinsdagmiddag. Mijn man koos eieren voor zijn geld, ging in op het bod en trok een lange neus naar ons. “Zien jullie nou wel, er zijn echt nog wel mensen die de schoonheid en waarde van deze tafel inzien,” schertste hij en hij maakte met de gelukkige potentiële koper een afspraak voor de volgende middag.

Dat deed mij besluiten ‘s avonds ook mijn Marktplaats weer eens te bezoeken. Hoewel hij de tafel verkocht had, had hij hem nog niet op “gereserveerd” of “verkocht” gezet, zag ik. Ik veranderde mijn gebruikersnaam in E. den Beste en deed een bod van 100€ op “die prachtige authentieke tafel die al enige tijd werd aangeboden en waar ik zo naarstig naar op zoek was”.

Enigszins verontwaardigd liet hij ons even later zien dat de tafel kennelijk toch bij méér mensen in de smaak viel, en dat hij overboden was. Nog eens een half uur later schalde zijn verontwaardiging door de woonkamer: hij had een bod van 145€ gekregen van ene meneer Beets. Zijn zoon wierp mij een samenzweerderige blik toe. Het spel was begonnen, en we speelden het hard.

Met een aantal geloofwaardige tijdsintervallen hebben zijn zoon en ik dit de hele avond vol gehouden, bod na bod. Mijn man zag wel dat er een strijd gaande was tussen 2 serieuze gegadigden die elkaar bleven overbieden. Hij kon zijn ogen niet geloven en had spijt als haren op z’n hoofd om de deal die hij eerder op de dag gesloten had. Hevig verhit toonde hij ons, met iets dat het midden hield tussen verontwaardiging en trots, de overbiedingen die inmiddels de 200€ bereikt hadden: “zien jullie nou wel!?!“ riep hij, uitgelaten zwaaiend met de iPad voor onze neuzen.

“Misschien moet je die advertentie even op gereserveerd zetten,” raadde ik hem aan, “dan weten deze bieders dat de tafel al vergeven is, stoppen ze met bieden en kan jij lekker rustig voetbal kijken”, vervolgde ik, met een stalen gezicht en kramp in mijn kaken. En dus ging hij, plichtsgetrouw en consciëntieus als hij is, tijdens de voetbalwedstrijd waarop hij zich al de hele dag verheugd had, zijn advertentie aanpassen en stuurde Marktplaats keurig berichtjes naar de twee bewuste bieders.

Kort daarna kregen de heer Beets, aan de andere kant van de woonkamer, en ik keurig een mailtje waarin stond dat bieden niet meer zinvol was omdat de tafel onder voorbehoud verkocht was. De heer Beets en ik wisselden nog wat blikken van verstandhouding uit maar we waren dik tevreden met hetgeen we bereikt hadden. Drie kwartier later viel mijn man met een luide schreeuw, nog net niet, van de bank. “Wel, non-de-zakkerjuu” (ja, zo klinkt zijn uiting van hevige verontwaardiging écht) “nu krijg ik nog een laatste bod van €275 van die ene man! Die zegt dat die tafel hem zo veel waard is, dat hij hoopt dat hij met dit bod de andere bieder achter zich kan laten”. Ik zag het bovenlijf van zijn zoon, die met zijn rug naar ons toe aan de grote tafel in de woonkamer was gaan zitten, schudden en schokken van het lachen. Ik kon maar ternauwernood mijn gezicht in de plooi houden en ben naar de keuken gelopen.

Nog steeds had mijn man had niks door. Ook niet toen hij laat op de avond naar bed kwam en op zijn kussen zijn zelf getypte Marktplaats-berichten, gericht aan mevrouw den Beste en meneer Beets, geprint, aantrof. Hij snapte er niks van en werd nijdig(er) omdat hij dacht dat ik in zijn mailbox had zitten neuzen. Knorrig stapte hij in bed, kreeg ik nog iets wat op een kus moest lijken, draaide hij zich op z’n andere zij en ging mokkend slapen. Hij wél. Mij lukte dat niet met al die adrenaline gierend door mijn lijf.

Ik ben de volgende ochtend -voor dag en dauw- naar mijn werk vertrokken. ‘s Middags zou de tafel opgehaald worden. Voor 50€, aan de eerste bieder.

Tijdens het ontbijt heeft zijn zoon hem uit de doeken gedaan waar de interesse van zowel mevrouw den Beste als meneer Beets op gestoeld was en heeft hij hen aan hem voorgesteld.

Sindsdien is mijn man een stuk minder goed van vertrouwen en verkoopt hij nauwelijks nog iets op Marktplaats. Onterecht want ik moet toegeven, zijn grenen tafel was inderdaad goud waard!