Groen

Mijn, inmiddels volwassen, zoon heeft “last” van een kleuren-zien stoornis. Het kost hem, net als mijn broer, die ik daar vroeger graag mee pestte, vooral moeite rood, groen en bruin van elkaar te onderscheiden. Ik geloof niet dat mijn zoon er nu, in het dagelijks leven, in praktische zin, veel hinder van ondervindt. Vroeger kon het nog wel eens tot komische situaties leiden.

Hij kleurde bijvoorbeeld, toen hij in groep 2 zat, de kroon van een boom rood en de stam groen. In groep 4 had hij een vriendje met wie hij graag speelde, ook omdat dat jongetje thuis 2 hondjes had. “Die hondjes zijn zó lief, mama,” vertelde hij een keer enthousiast toen hij na het spelen thuis kwam, “maar die kleine, die met de groene vlekken, die is de leukste!”

Het meest aandoenlijk vond ik het moment waarop hij me, in de supermarkt aan mijn mouw trok en vroeg of ik ook weer groene vla wilde kopen. Toen ik hem niet begrijpend aankeek en vroeg welke vla hij bedoelde, zei hij: “ja mama, je weet wel, die vla die naar chocola smaakt!”