De blauwe bril

Mijn man houdt van degelijk. En sober. Degelijk in de zin van duurzaam. Sober in de zin van sombere en vooral serieuze, rustige kleuren in huis. Zijn voorkeur gaat uit naar grijs. Antracietgrijs.

Hij verkeert in de stellige overtuiging dat duurder altijd en vanzelfsprekend béter is. Zelfs als de Miele-er-is-geen-betere stofzuiger van exact hetzelfde type Airpowerpuff CX8-10 bij 3 winkels in 3 verschillende prijzen verkrijgbaar is, dan nóg kiest hij de duurste. Hij houdt níet van de Action en waar ik in de supermarkt bewust een B-merk kies, kiest hij altijd het A-merk.

Toen ik bij hem introk hingen in de witbetegelde badkamer grijze handdoeken. In mijn eigen huishouden gebruikte ik destijds handdoeken in allerlei vrolijke kleuren. Om hem enigszins tegemoet te komen, en ik mijzelf ook, heb ik mijn bonte verzameling opgedoekt en heb ik -bij de HEMA- enkele azuurblauwe handdoeken aangeschaft en deze toegevoegd aan de bestaande grijze collectie. Zo lagen de blauwe en grijze handdoeken, netjes om en om gestapeld, mooi te zijn in ónze badkamer. Niet lang daarna heb ik het gewaagd er nóg een aantal, in een andere mooie, bijpassende blauwtint, aan toe te voegen. Blauw kreeg net niet de overhand maar bracht wel wat meer kleur en contrast in de badkamer. Mijn man echter bleef trouw aan zijn grijze handdoeken en washandjes. Geen haar op zijn hoofd zou hij met een blauwe handdoek afdrogen.

Vorig jaar moest er boven in de badkamer een nieuwe wc-bril komen. Dat moest, vond hij, dezelfde zijn als beneden. Een Tiger Boston soft-close voor de lieve som van 73 euro. Nou, mij niet gezien: in mijn vorige leven kocht ik voor dat geld 3 brillen! We besloten allebei concessies te doen en samen zochten we een euro middenweg.

Kort daarna liepen we bij IKEA spontaan tegen een wand witte wc-brillen aan. Zo op het eerste oog degelijk materiaal, soft-close én voor de prijs van 40€.

Eenmaal thuis zou ík de bril monteren. Mijn man zat met een glaasje waterbijdewijn in de tuin terwijl ik aan de slag ging. Enthousiast scheurde ik de kartonnen doos open waarna ik de schrik van mijn leven kreeg. De bril bleek baby-blauw! Niet zo’n beetje maar echt glimmend knalhemelsblauw. Het duurde een moment voor ik doorhad dat er, ter bescherming, een blauwe folielaag strak om de bril en deksel was aangebracht. Zó strak dat het leek of de bril zo gelakt was. Ik besloot niets tegen mijn man te zeggen en de bril, blauw als ‘ie was mét folielaag, te monteren. Pas toen de klus erop zat, heb ik hem er, voldaan als ik was, bij geroepen: “Ik ben klaar!”

Zijn verontwaardiging was niet van de lucht:”Whááát, een bláuwe!,” riep hij rood aanlopend en duidelijk in shock. “Ja da’s inderdaad shit, dat was niet helemaal de bedoeling, maar hij staat wel mooi bij de handdoeken,” probeerde ik nog. Hij vond het verre van grappig. Hij vond het zó niet grappig dat hij de wc met de blauwe bril boven, 3 dagen lang gemeden heeft. Hoe hoog de nood ook was, hij liep liever naar beneden dan een blauwtje. De 4e dag heb ik hem uit zijn lijden verlost en de folielaag gedeeltelijk los gepeuterd waardoor de witte wc-bril deels zichtbaar werd. Een vlaag, om niet te zeggen, een wind van opluchting, waaide door de badkamer.

Mijn lieve man, hij houdt niet van de Action en niet van IKEA. Wél van mij. Mijn man houdt van kwaliteit.