Heerlijk om weer thuis te zijn. Heel even voelt het vreemd en onwennig. Het is dat gevoel, dat je ook krijgt, althans ík, als je verwonderd om je heen kijkt, wanneer je thuiskomt na een vakantie.
Ik heb de ballonnen een prominente plek in huis gegeven. En het lijkt warempel wel feest. Kaarten, bloemen, ballonnen, bezoek. Bezoek dat gebakjes meebrengt, en Jos die ondertussen een appeltaart voor me bakt!
De smaak en geur van appeltaart, dát is waarop ik me, in mijn smaakloze periode, het meest heb verheugd. En paprika chips!
In beide behoeften is inmiddels ruimschoots voorzien! Natuurlijk, ik heb er nog veel meer, en waar de Prednison deze behoeftes gretig wil omarmen, probeer ik ze uit alle macht te negeren.
Het gaat gelukkig niet alleen om proeven en eten. Ook alleen geuren al geven kleur aan een dag. De geur van thuis, van schone handdoeken uit de droger, van regen, snoeiafval en shampoo, verse jus d’orange en doucheschuim, m’n mascara, de kelderkast, brood, bakken en braden. Niets is, voor mij, vanzelfruikend! Ik word er door omringd, ben me continue bewust van de nevel van geuren die mijn gemoed kleurt. Ik hoef niet eens mijn best te doen ze aan te raken. Ze zijn er gewoon.
ZIENDEROGEN 