Mijn weekje Hotelkerliek zit er bijna op! Het is zéker: morgen mag ik, met de beloofde portie Prednison-voor-een-paar-weken, naar huis!
De week is hoe dan ook, omgevlogen. De tijd is vérvlogen, de zuurstofdampen om me heen zijn nog nauwelijks opgetrokken en ik hul me nog in een nevel en mist van Atrovent.
Hoewel ik me nog steeds slechts een “vijfje” voel, voel ik me, gelukkig, veel beter dan vorige week om deze tijd.
Voor het verdere herstel zal ik nog een lange adem nodig hebben, zo is mij op het hart gedrukt. Ik ben in ieder geval opgelucht en erg blij dat ik met, fijne vooruitzichten, naar huis mag!
Het was geen Grey’s Anatomy, maar ’n mini-serie, adembenemend, ’n kort maar krachtig scenario, niet bloedstollend, maar wel met een fantastische cast en een bescheiden rolletje voor mij. Het kwam eigenlijk neer op één lange bedscène.
Morgen word ik uit het script geschreven en verdwijn ik van dit toneel, om op een later moment, in mijn eigen, langlopende, ziekenhuisserie mijn rentree te maken. Een serie zonder doemscenario’s.
Déze rol heb ik gespeeld en ik vond het, zelfs zonder tekst, best een lastige. De rol als artiest in het Circus Jeroen Bosch, vóelt, staat en past mij vele malen beter! Die is mij op het lijf geschreven!
ZIENDEROGEN 