Annie mocht gistermiddag, vrij onverwacht, met ontslag en is naar huis De bloemenbeperking is hiermee opgeheven. De wasbeperking ook, vermoed ik.
Binnen enkele uren arriveerde mijn nieuwe kamergenote. Ze is maar een paar jaar ouder dan ik en ze is er slecht aan toe. Haar vooruitzichten zijn somber, dermate somber dat zij zich alles, behalve druk maakt over een kamer “met zicht”, een serie op Ziggo of een ballon.
Ik ben op zoek naar andere luchtigheid.
Ik ben me er goed van bewust dat het niet zo goed met me gaat, maar kijkend naar mijn buurvrouw, is mijn mate van “niet goed” erg relatief en ben ik dankbaar en ben blij dat ik, met een flinke dosis geduld, Prednison en een lange adem, de zekerheid heb weer de oude te worden en volledig zal herstellen, zonder restverschijnselen.
Hierbij ga ik er, voor mijn gemoed, maar vanuit dat het zuurstoftekort van deze week geen nadelige gevolgen heeft voor mijn geest en niet blijvend van invloed is op mijn brein, want dat is momenteel het enige dat nog wél functioneert.
Denk ik.
ZIENDEROGEN 