Het viel in eerste instantie wat tegen vanmorgen, toen de dokter zijn rondje deed. Het voelde een beetje tegenstrijdig: 2 dagen bijgeboekt én een nieuw “all-inclusive”-polsbandje, maar omdat het, weliswaar langzaam, de goede kant op gaat, mag ik wel -misschien- zaterdag naar huis!
Het klinkt allemaal nog onzeker, maar het klinkt -hoe dan ook- wel al béter!
De dokter beloofde me een doggy-bag vol Prednison, die moet ik de komende weken langzaam leeg eten. Op de poli vormen Tas en ik “de Pitbull en de Poedel”, dat slaat uitsluitend op onze kapsels, maar op dit moment voel ik me vooral een verpieterde poedel. Een poedel op Prednison.
Ik vrees voor een hondenleven de komende weken. Alhoewel, lekker in mijn mandje een beetje achter mijn oren gekriebeld worden… hóe vreselijk is dat?
ZIENDEROGEN 