Wat ik zo al doe de hele dag? Nou, eigenlijk niet zo veel. Ik kán niet veel. Het is douchen en uitrusten. Ontbijten en op adem komen. Koffie drinken en slapen. En tegen de tijd dat ik op adem ben, wordt de lunch al weer geserveerd.
Mijn eetlust is ver te zoeken, het is eigenlijk meer eetlást, want eten vréét energie. Een boterham kost te veel moeite en ik eet vooral “yoghurtjes” en gesneden vers fruit. Ook daar beleef ik weinig lol aan, want proeven en ruiken doe ik nóg steeds niet.
Tussen de bedrijven door zijn er natuurlijk de vernevelsessies: minimaal 4 x per dag 15 minuten aan de Atrovent met Fluimicil, waarvan de verpleegkundigen zeggen dat ‘ie enorm stinkt, en verder de terugkerende controles, “heeft u vandaag ontlasting gehad?”, bloedprikken, fysio en de gang op en neer want ik móet stappen maken!
Als er tijd over is in het luchtruim, dan probeer ik, sinds gisteren, een beetje te tekenen, en wat me het beste afgaat is schrijven. Dat kost nauwelijks energie, dat kan gewoon lekker zittend en zelfs liggend, tot diep in de nacht, als het hier spookt.
ZIENDEROGEN 