Terwijl Jos, amper 5 dagen thuis, zijn volgende fietsreis al weer voorbereidt (en voor-be-rijdt) doe ik mijn best van het kastje naar de muur, en weer terug, te lopen. De stukjes over de gang voelen als bergetappes en ook douchen zonder zuurstof is een hele tour.
Terwijl ik vanmorgen bij zat te komen van het ochtendritueel, werd een prachtige bos bloemen bezorgd. Van “mijn” oogartsen! Ik houd toch echt meer van oogartsen dan van longartsen, en zij ook van mij, vermoed ik, want van mijn longartsen krijg ik geen bloemen. Wel krijg ik van hen slapeloze nachten, een ontiegelijk droge bek, veel bloeduitslagen en bovendien brengen ze mijn hart op hol, maar het kan ook zijn dat de Ventolin dat doet.
De bloemen van de oogartsen, het zijn geen rozen, maar ook geen irissen. Annie durft er niet naar te kijken maar ze doet het er, tot nu toe, nog goed op.
Tegen de tijd dat ze verlept of blauw aanloopt, zal ik wel een keer op de noodbel drukken.
ZIENDEROGEN 