De dag begon vanmorgen vroeg al goed met nog meer mooie bloemen en fijn bezoek. Mijn zoon, Ruben, zo vaak zien we elkaar niet, is geweest; hij vertrekt vrijdag voor “a long trip” naar Indonesië waar hij met een vriend gaat backpacken.
Vervolgens kwam vanmiddag een van de verpleegkundigen breedlachend binnengewandeld. In haar armen hield ze een enorme cadeau-doos. Voor mij! Van mijn grote vriendin! Wat een verrassing!
Als kers op de taart kwam mijn lieve vriendin met haar man én met prachtige rozen. Op doktersvoorschrift. Ook de buurvrouw is er erg mee in haar nopjes!
Annie, ik houd haar nauwlettend in de gaten, zit er overigens nog steeds florissant bij! Zíj wel, maar vanmiddag zag ze de krant, die Jos eerder had meegebracht, liggen. “Zo, ‘ns effe kiehhhhhkkuhh wietter dauwd is,” zei ze en verdween in de bijlage van het Eindhovens Dagblad, op zoek naar de rouwadvertenties.
Een andere goede vriendin van me ziet het kennelijk somber voor me in, ze vreest het ergste en houdt met alles rekening. Zij appte mij: “Hi Eva, sterkte en als je er donderdag nog bent kom ik fff langs!”
Het gaat nog niet zo goed met me en het is momenteel best afzien, maar ik zie mezelf voorlopig nog niet ij=n de bijlage van de krant staan hoor!
Zo lang ze maar geen chrysanten mee brengt donderdag. Niet als ik er nog ben en zelfs niet als ik er niet meer mocht zijn.
ZIENDEROGEN 